Το ανοσοποιητικό μας σύστημα έχει εκπαιδευτεί με προορισμό να μας προστατεύει από παθογόνα, μικρόβια δηλαδή και ιούς.
Όταν μολυνθούμε, το ανοσοποιητικό μας ενεργοποιείτε σε μέγιστο βαθμό, ώστε να παράξει κύτταρα και διαμεσολαβητές (τις λέμε κυτταροκίνες) που θα έλέγξουν την μόλυνση και θα μας πραστατεύσουνν από ότι κακό θα μπορούσε να κάνει το παθογόνο αν είχε μολύνει ιστούς, όργαν ή το αίμα.
Χωρίς το ανοσοποιητικό μας θα πεθαίναμε από μικροβιαιμία και σηψαιμία.
Για αυτό και όσοι έχουν ανοσοανεπάρκειες, δηλαδή έχουν ελαττωματικό ανοσοποιητικό, κινδυνεύουν ακόμη και από τις πιο απλές λοιμώξεις.
.
Το ανοσοποιητικό μας όμως μπορεί να χάσει τον έλεγχο και να ενεργοποιηθει πολύ περισσότερο απότι χρειάζεται.
Μάλιστα, φτάνει στο σημείο να ενεργοποιηθεί τόσο πολύ που χάνει και την αίσθηση ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός.
Αντί να στραφεί ενάντια στα μικρόβια και στους ιούς, μπερδεύεται και τα βάζει με τα δικά μας κύτταρα και όργανα, τους επιτίθενται και τα καταστρέφει. Αυτό είναι το αυτόανοσο νόσημα που μπορεί να αφορά σε ένα όργανο (πχ το πάγκερεας στον ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη, ή τα νεύρα στην σκλήρυνση κατά πλάκας) ή σε πολλά όργανα (συστηματικό νόσημα όπως πχ η ρευματοειδής αρθρίτιδα ή ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος).
Τι πρέπει να κάνουμε σε ένα μπερδεμένο/"τρελλαμένο" ανοσοποιητικό; Φυσικά, να το ζαλίσουμε, να το ηρεμήσουμε ή ακόμη και να το κοιμήσουμε ώστε να πάψει να στρέφεται ενάντια στον εαυτό του. Αυτό κάνουμε με την θεραπεία. Καταστέλλουμε το ανοσοποιητικό και το απενεργοποιούμε.