Τις προάλλες με επισκέφτηκε στο ιατρείο μαζί με τους γονείς της μια νεαρή, χαμογελαστή, γλυκύτατη κοπέλλα, μαθήτρια Λυκείου με σοβαρό αυτοάνοσο νόσημα. Με εντυπωσίασε η ωριμότητά, η συναίσθηση και η αυτοπεποιθησή της για την "νέα" πραγματικότητα. Η διάγνωση της νόσου έγινε πρόσφατα και η θεραπεία ήδη είχε αποδώσει τους αναμενόμενους καρπούς. Σίγουρα αυτή η εξέλιξη είχε προσθέσει πόντους στην συναισθηματική ισορροπία της μικρής (και των γονιών). Η συμπαράσταση, υποστήριξη, αγάπη και το αίσθημα ασφάλειας των γονιών προς την μικρή (μαζί με την αγωνία τους για το άμεσο και απώτερο μέλλον) ήταν έκδηλα.
Γιατί σας το αναφέρω όλα αυτά;
Γιατί με εντυπωσιάζει η ωριμότητα και η αυτοσυγκράτηση που δείχνουν πολλά νέα παιδιά. Γιατί για άλλη μια φορά θέλω να τονίσω ότι όσο δύσκολη και με εμπόδια μπορεί να είναι η διαδρομή ενός νέου ή μιας νέας με πρωτοδιαγνωσμένο αυτοάνοσο νόσημα, στην εποχή που ζούμε, οι θεραπευτικές επιλογές έιναι πολλές. Γιατί είναι σπάνιο να μην καταφέρνουμε το επιθυμητό θεραπευτικό αποτέλεσμα (με εμπόδια, δυσκολίες και θυσίες πολλές φορές). Γιατί...όλα είναι δυνατά... φτάνει ή διάγνωση να γίνει έγκαιρα και οι θεραπευτικές επιλογές να αποδίδουν. ...και κυρίως Γιατί είναι άπειρες οι φορές που οι σύγχρονοι νέοι με εντυπωσιάζουν ευχάριστα. Γιατί .....αυτό μου(μας) δίνει (απέραντη) δύναμη.. Γιατί ... παίρνουμε μαθήματα ζωής και ελπίδας. Γιατί ...αυτό το Σαββατοκύριακό μου θα είναι πιο όμορφο.