Με προβληματίζει συνεχώς σε βαθμό που ανησυχώ. Της ζήτησα να μου το γράψει σε λίγες γραμμές...
«Το πιο δύσκολο μέρος του να είμαι άρρωστη ήταν ότι δεν ένιωθα ότι είχα κάποιον στο πλευρό μου που να πίστευε πλήρως στην πραγματικότητα αυτού που του περιέγραφα». «Πονούσα παντού, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορουσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν είχα όρεξη για τίποτα, έμενα άυπνη χωρίς να να ξέρω το λόγο και όμως είχα την αίσθηση ότι κανένας από το περιβάλλον μου δεν με πίστευε. Και αυτό συνέβαινε για χρόνια. Είχα πολύ καλές και πολύ άσχημες ημέρες. Αλλά οι νύχτες ήταν αφόρητες. Ένοιωθα ότι η οικογένειά μου ήταν απαθής και ότι οι συνάδελφοί σας με τις άσπρες ποδιές μονολογούσαν από μέσα τους ....ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΥΣΤΕΡΙΚΗ. Όταν είσαι στα άκρα της ιατρικής γνώσης, εκεί που ο ασθενής έχει συμπτώματα αλλά οι εξετάσεις δεν δείχνουν φλεγμονή ή αρρώστια, αυτό που εσείς λέτε ινομυαλγία αλλά εγώ λέω κατάρα, η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων αντιμετωπίζεται ως απόδειξη ότι το πρόβλημα είσαι εσύ και το μυαλό σου...».
Απασχολεί χιλιάδες συνανθρώπων μας και η φαρμακευτική αντιμετώπιση δεν είναι η ολοκληρωμένη απάντηση. Χρειάζεται δουλειά από τον άρρωστο και τον γιατρό. Και όχι μόνο...
Χρειάζεται και πολύ δουλειά σε επίπεδο έρευνας, στην διάγνωση και την θεραπεία. Όπως είπα με απασχολεί πολύ γιατί επιζητώ λύσεις που μπορούν να βρεθούν. Αν μη τι άλλο, αυτοί οι ασθενείς χρειάζονται απαντήσεις.
Comentarios